Προσκληση σε γεύμα .Part 1+ 2.

1.

Η γυναικα με το μακρυ κόκκινο σατεν φορεμα ανέβαινε ενα-ενα τα σκαλια προς την αιθουσα συνεδριάσεων του ξενοδοχειου ‘Ελπις’.Καθε βημα την εκανε να νιωθει ακομα πιο αβολα.Ο αποστολέας του γραμματος ειχε επιμείνει οτι επρεπε να φορεσει αυτο το συγκεκριμένο φορεμα, της το ειχε στειλει ο ίδιος μαζι με το γράμμα.Αν και το φορεμα ηταν υπεροχο,καλοραμμενο και σιγουρα πανακριβο ηταν και ενα νούμερο μικροτερο.Κατι που σιγουρα δεν θα την κολακευε ιδιαιτερα.
Οταν εφτασε στην εισοδο της αιθουσας συνεδριασεων ενας μεσηλικας αντρας,καλο ντυμένος και με ενα χαμογελο πλατυ που παρολα αυτα δεν έφτανε μεχρι τα ματια του την οδηγησε στο τραπεζι της. Της εκανε εντυπωση ο τροπος που περπατουσε,για την ηλικια του ειχε μια νεανική χαρη που σε παρέπεμπε σε χορευτη κάποιου ρωσικού μπαλετου.
Με γρηγορες κινησεις της τραβηξε την καρεκλα και με το γαντοφορεμενο του χερι της εκανε νοημα να καθησει.Στο τραπεζι ηταν στρωμένο ενα απο τα πιο ομορφα τραπεζομάντιλα που είχε δει ποτε της,πολυχρωμα λουλούδια και εντυπωσιακα πτηνα ηταν κεντημενα πανω στο μαλακο υφασμα.Μπροστα της ήταν τοποθετημένο ενα σερβίτσιο,αναμφίβολα πανακριβο,και πάνω στο πιατο του ορεκτικου βρισκοταν ενας ροζ μεσαιος φακελος.Στην μεση του φακέλου ηταν γραμμενο με καλλιγραφικα γράμματα το ονομα της:Ροουζ Περλινγκ.
Καπου βαθεια στο μυαλο της,εκει που δεν είχε ελεγχο των σκέψεων της,ενιωσε ενα ριγος να διαπερνα το κορμι της.Κατι την εμποδιζε να απλωσει το χερι της και να παρει το γραμμα,σηκωσε το γεματο ανησυχια βλεμα της και αντιλήφθηκε οτι η τραπεζαρια ηταν γεμάτη.Χαζομαρες,σκέφτηκε και με μια αποφασιστικότητα που τρομαξε και την ιδια αρπαξε τον φάκελο.Τον κοιταξε για ακομα μερικά δευτερόλεπτα και τον άνοιξε.Μεσα στο φακελο υπήρχε ενα γραμμα.Τέσσερις σελιδες γραμμένες με τον ιδιο γραφικο χαρακτηρα.

Πριν απο  28 χρονια,σε αυτο το τραπεζι που καθεσαι,φορωντας το ιδιο φορεμα η πραγματικη σου μητερα γιορτασε τα δεκαταογδοα γενεθλια της.Μερικες ωρες αργοτερα βρεθηκε γυμνη και αιμοφυρτη εξω απο το δωματιο 132β.

Αν θες να μαθεις περισσοτερες λεπτομερειες,σε περιμενω.

Μεσα στο φακελο υπηρχε ενα κλειδι ξενοδοχειου σαν αυτα που μοιαζουν με πιστωτικη καρτα.Πριν ακομα σκεφτει τι μπορει να σημενουν ολα αυτα ειχε παρει την αποφαση της.

2.

Ο πρωτος οροφος του ξενοδοχειου “Ελπις” δεν ειχε καμια σχεση με τους υπολοιπους εξι,ουτε στην διακοσμηση αλλα ουτε και στον αριθμο των δωματιων.Πριν απο 42 χρονια η τοτε κληρονομος του ξενοδοχειου τον ειχε επιλεξει για μονιμη κατοικια της,ειχε ξεχωριστο ασανσερ και αν δεν γνωριζες καλα τον χωρο,δεν θα μπορουσες ποτε να ανεβεις απο το κλιματοστασιο.Ο λογος που η τωρινη διοικηση ειχε αποφασισει να κρατησει τον οροφο οπως τοτε ηταν γιατι ειχε την γοητεια μια αλλης εποχης και αρεσε στους πελατες η πολυτελεια περασμενων μεγαλειων.Ανεβαινοντας ενα-ενα τα 182 σκαλια (τα μετραγε) η Ροουζ ενιωθε το στομαχι της να δενεται σε εναν σφιχτο κομπο.Ηξερε πως πλεον εμπαινε σε μια αλλη πραγματικοτητα,και οτι αυτα που ηξερε απο τα παιδικα της χρονια θα αλλαζαν.Ηταν σιγουρη πως τωρα πια τα ερωτηματα που την επνιγαν τοσα χρονια θα σβηνοντουσαν απο τα χειλια της.

Ο υπευθυνος βαρδιας που την ανεβασε πανω της εξηγουσε με μια πολυ ηρεμη και βαθεια φωνη οτι τα δωματια ειναι αριθμημενα με τυχαιους αριθμους,παραξενια της κληρονομου,και πως το εσωτερικο καθε δωματιου ηταν διαφορετικα διακοσμημενο.Την ενημερωσε επισης οτι τα δωματια δεν τα ειχαν για το ευρυ κοινο αλλα μονο μερικοι καλοι πελατες ειχαν την τιμη να μενουν σε αυτα.Οταν η Ροουζ τον ρωτησε ποιος λοιπον καλος πελατης εμενε στο δωματιο με το νουμερο 132β,εκεινος της απαντησε οτι η εχεμυθεια ηταν χρυσος στο επαγγελμα του.Οταν εφτασαν την αφησε απεξω απο την πορτα με μια ελαφρυα υποκλιση και εφυγε και γοργα αλλα σταθερα βηματα προς το ισογειο.

Κρατουσε τοσο σφιχτα το κλειδι που της ειχαν σημαδεψει η πλαστικες της ακρες το δερμα.Πηρε μια βαθεια ανασα και με νευρικες και γρηγορες κινησεις περασε την καρτα απο το μηχανημα.Κλικ.Η πορτα ηταν ξεκλειδωτη.Εκλεισε τα ματια της και εσπρωξε την δρυινη πορτα με την γροθια της.Η εντονη μυρωδια λεβαντας της τυλιξε.Ειναι περιεργο πως οι μυρωδιες επιτιθενται στις αισθησεις φερνοντας μπροστα στο μυαλο σου διαφορες ξεχασμενες αναμνησεις.Να,τωρα,σκεκφτηκε την γιαγια της με τα γερικα ρυτιδιασμενα χερια της να της χτενιζει τα μαλλια καποιο Κυριατικο πρωινο.Ανοιξε τα ματια της και βρεθηκε περικυκλωμενη απο ενα βαθυ σκοταδι.Γυρω της μια ησυχια απολυτη.Ψαχνοντας με τις παλαμες της στο πιο κοντινο τοιχο βρηκε κατι διακοπτες,τους πατησε και ξαφνικα το δωματιο γεμισε φως και μια κραυγη ξεφυγε απο το στομα της.Ολοι οι τοιχοι του δωματιου ηταν καλυμενοι με φωτογραφιες δικες της αλλα και μιας αλλης γυναικας που της εμοιαζε πολυ.Μερικες ηταν απο τα παιδικα της χρονια,αλλες απο τα εφηβικα.Εμοιαζαν με αυτες που βαζουν οι παπαρατσι,καπως θολες και ασπρομαυρες.Αυτες ομως που τις τραβηξαν την προσοχη ηταν η φωτογραφιες που εδειχναν μια νεαρη γυναικα που της εμοιαζε πολυ ξαπλωμενη σε ενα κρεβατι νοσοκομειου ζωσμενη με καλωδια.

Προχωρησε μεστα στο δωματιο και στριβοντας δεξια βρεθηκε στο σαλονι.Ενα πικαπ επαιζε μουσικη που εμοιαζε πολυ με τζαζ της δεκαετιας του ’30.