Προσκληση σε γευμα,Final.

Στην ακρη του δωματιου, βαθεια μεσα,υπηρχε μια τεραστια τηλεόραση απο εκεινες τις καινούργιες,τις πανάκριβες.Ηταν αναμμένη,ενα μπλε ηλεκτρικ φοντο εδινε ενα αποκοσμο φωτισμό στο κατα τα αλλα σκοτεινο περιβάλλον και σε συνδυασμό με την μουσική εκανε την σκηνή να μοιαζει με ταινια του Χιτσοκ.

Με βαρυ αλλα σταθερο βηματισμο προχωρησε υπνωτισμενη προς την οθονη,σα εκεινα τα εντομα που τα τραβαει το φως,και σταματησε μονο οταν ειδε τα ασπρα γραμματα που σχηματιζαν την λεξη  ‘Play me’ στην μέση της οθονης.Πέρασαν αρκετα δευτερόλεπτα μεχρι να διωξει απο πανω της με συνεχεις βιαιες κινησεις του κεφαλιού της την ανατριχιαστική επήρεια της ατμόσφαιρας και μολις ξυπνησε καπως,προσεξε πως στην τηλεοραση επάνω ηταν αφημενο το τηλεχειριστήριο.Χωρις να περασει δευτερη σκεψη απο το μυαλο της εσυρε μια πολυθρονα που βρισκόταν στα δεξια της και καθισε,νιωθοντας αμεσως την κουραση της βραδιας να ξεγλυστραει απο τα δακτυλα του ποδιου της.Σηκωσε το περιέργως πολυ βαρυ τηλεχειριστήριο και πατησε σταθερά και με δυναμη μεγαλο πρασινο κουμπι.

Ξαφνικα στην οθονη εφανιστηκε ενα δωματιο.Στο κεντρο του δωματιου στεκοταν ενας ψηλος και κοστουμαρισμενος κυριος,μεγαλης ηλικιας ο οποιος κατι ελεγε που ομως η Ροουζ δεν καταφερε να διακρινει.Ξαφνικα εκεινος ο μυστηριωδης αντρας αρχισε να προχωραει προς την καμερα και σταματησε ακριβως μπροστα της,εσκυψε και μαλλον κατι διορθωσε διοτι ξαφνικα το δωματιο στο οποιο βρισκοταν η Ροουζ γεμισε ηχους.Τιτιβισματα,ο ανεμος που ορμουσε με βια σε εκεινο το παραξενο δωματιο με μεγαλα γαλλικα παραθυρα και εκανε τις κουρτινες να χορευουν και μουσικη.Μουσικη κλασσικη,σαν αυτη που επαιζε η γιαγια της τα μεσημερια της Κυριακης στο εξοχικο τους,διπλα απο την θαλασσα.

Ο αντρας που απο κοντα φαινοταν αρκετα γοητευτικος και οχι τοσο ηλικιωμενος οσο νομιζε στην αρχη,καθαρισε το λαιμο του με μερικους διακριτικους ηχους και αρχισε να μιλαει αργα και καθαρα.

Αγαπημενη μου Ροουζ,για να βλεπεις αυτο το βιντεο πολυ πιθανον να μην ζω πια.Ξερω,ξερω ακουγεται πολυ τραγικο ολο αυτο και σιγουρα βγαλμενο απο ταινια αλλα θελω να σε σιγουρεψω πως ειναι ολα αληθινα.Ροουζ αγαπη μου,οι υποσχεσεις ειναι πολυ δυνατα πλασματα,ναι ετσι πλεον τα σκεφτομαι.Σαν εμβιες εντοτητες που σε κρατανε φυλακισμενο,δενοντας σου τα χερια,ποδια και στομα με τις ιδιες σου τις λεξεις.Ομως αρκετα.Αρκετα εμεινα σιωπηλος.Πλεον πεθαινω και δεν με κρατανε πλεον τα λογια μου δεσμιο.Θα σου μιλησω λιγο για αυτα που κουβαλαω μεσα μου καιρο,ελπιζω να σε βοηθησουν να καταλαβεις μερικα πραγματα για την καταγωγη σου.

Αγαπουσα την μητερα σου παρολο που ημουν 20 χρονια μεγαλυτερος της.Την αγαπουσα διοτι ηταν ενας νεος ανθρωπος,μια καλη γυναικα που εκανε την παγωμενη μου ψυχη να νιωθει ζωντανη.Και για τον λιγο καιρο που ημουν ευλογημενος να περασω μαζι της,ημουν ευτυχισμενος.

Ξερω οτι για σενα μητερα σου ειναι η θετη σου μητερα,η Μελανι,εξαιρετικη γυναικα.Ναι,την γνωριζω αλλωστε ποιος νομιζεις οτι την επεισε να σε κανει δικη της?Ναι,μην νομιζεις,φοβοταν.Και λογικο,αλλα σε αγαπουσε απο την πρωτη φορα που σε ειδε.Τελος παντων,ας μην λεω πολλα.Εχω γραψει ενα βιβλιο,καλυτερα να το πω χειρογραφο,το οποιο θα το βρεις σε εκεινο εκει το ντουλαπι απο πισω σου.Ανοιξε το και διαβασετο.Εκει θα μαθεις τα παντα.

The End

Ξενερωτο το ξερω,αλλα μου μπηκε φοβερη ιδεα για να γραψω το βιβλιο που αναφερει ο Κυριουλης πιο πανω.Εξαιρετικο δεν θα ηταν?”Η ιστορια της Λιλι” η καπως ετσι!