Review:Αναβιωση του Stephen King

Σε μια μικρή πόλη της Νέας Αγγλίας, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, μια σκιά πέφτει πάνω σ’ ένα μικρό αγόρι που παίζει με τα στρατιωτάκια του. Ο Τζέιμι Μόρτον σηκώνει το κεφάλι και αντικρίζει έναν εντυπωσιακό άντρα, τον καινούριο εφημέριο. Μαζί με την όμορφη γυναίκα του, ο χαρισματικός αιδεσιμότατος Τσαρλς Τζέικομπς θα γίνει αντικείμενο λατρείας από τους ενορίτες του. Μέχρι τη στιγμή που θα χτυπήσει η τραγωδία…
Πολλά χρόνια αργότερα, όταν ο Τζέιμι ξανασυναντά τον Τζέικομπς, είναι πια ένας περιπλανώμενος κιθαρίστας, εθισμένος στην ηρωίνη, ρέστος και απεγνωσμένος στα τριάντα πέντε του. Αλλά κι ο Τζέικομπς δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος. Το παλιό τους δέσιμο μετατρέπεται σε μια συμφωνία πιο τρομερή κι απ’ ό,τι μπορεί να μηχανευτεί ο ίδιος ο διάβολος –και ο Τζέιμι ανακαλύπτει πως η λέξη «αναβίωση» μπορεί να έχει πολλαπλά νοήματα.
Ένα πλούσιο, βαθιά τρομακτικό μυθιστόρημα, με το φρικιαστικότερο ίσως τέλος που έγραψε ποτέ ο Κινγκ, για τον εθισμό, τη θρησκεία, τη μουσική και το τι μπορεί να μας περιμένει στην απέναντι όχθη. Ένα αριστούργημα, στη μεγάλη παράδοση της αμερικανικής λογοτεχνίας του Χόθορν, του Πόε και του Μέλβιλ.

Ο Στιβεν Κινγκ εχει χαρακτηριστει σαν ενας απο τους καλυτερους συγγραφεις τρομου,αλλα δυστυχως αυτο του κανει περισσοτερο κακο απο οτι καλο.Ο Κινγκ ειναι ενας μαστερ πλαστης χαρακτηρων.Τι θελω να πω με αυτο?Θελω να πω οτι δημιουργει εξαιρετικα ολοκληρωμενους “ανθρωπους” που ειναι τοσο ζωντανοι οσο και ο κυριος που πινει το καφε του διπλα σου στην καφετερια.Θεωρω οτι με το να εχει μπει σε εκεινο το κουτακι του “τρομου” εχει χασει αρκετους αναγνωστες που θεωρουν απο αυτα που εχουν ακουσει (ή απο τους τιτλους των βιβλιων του) οτι ειναι ενας συγγραφεας δευτερας διαλογης.

Σε τουτο εδω το ερημο βιβλιο εχουμε να κανουμε με την κλασσικη φορμουλα του Κινγκ:Μια εξαιρετικη αρχη που σε τραβαει απο τα μαλλια με βια και σε πεταει στην λογοτεχνικη κολαση,μια μεση φουλ ασκοπη πολυλογια με πληροφοριες που ναι μεν σε βοηθουν στο να ερθεις κοντα με τον κυριο χαρακτηρα αλλα πολυ κουραστικες και ενα απιστευτο επιλογο που σηκωνει μια-μια τις τριχες στο πισω μερος του λαιμου σου.Αυτος ο επιλογος ηταν…ουφ.Το βιβλιο το διαβασα στα Ελληνικα στην φυσικη μορφη του και στα Αγγλικα στην e-book μορφη,αναλογως που βρισκομουν.Το τελος το διαβασα και στις δυο γλωσσες.

Ειναι τρομαχτικο.Οχι μονο το τελος,ολο το βιβλιο.Οχι γιατι εχει τερατακια απο την κολαση ή εξωγηινους κλοουν,ετσι και αλλιως ο Κινγκ σε τρομαζει με πολυ πιο ανθρωπινους φοβους,αλλα γιατι παιζει με σκεψεις που κυριαρχουν σε πολλα μυαλα.Τι υπαρχει μετα τον θανατο?Και αν υπαρχει,θελω να το ξερω? Οταν η τραγωδια χτυπαει την πορτα του Τσαρλς,εκεινος βγαζει το Τρομερο κηρυγμα.Και αυτο σημαδευει τον μικρο Τζειμι,αλλα και μενα.Διοτι εχει τοσο,μα τοσο δικιο.

Δεν ξερω τι αλλο να πω.Θελω να δωσετε μια ευκαιρια στον Κινγκ.