Review:Το αρωμα απο τον Πατρικ Ζισκιντ

Ένα τρομακτικό παραμύθι; – Ένα φιλοσοφικό θρίλερ; – Μια ερωτική φαντασία; Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Για εμας τους ηπια ασθματικους μια εντονη μυρωδια ειναι πολυ πιθανον να μας δημιουργησει μια κριση βηχα ή μια εντονη δυσφορια.Εκτιμουμε τα πιο απαλα αρωματα,εκεινα που τρυπωνουν μεσα σου και δουλευουν σιγα-σιγα την εντυπωση τους πανω σου.Για μενα προσωπικα τα αρωματα που μου αρεσουν  ειναι εκεινα που ανασυρουν αναμνησεις απο εκεινες που σου παιρνουν μερικα δευτερολεπτα να εντοπισεις μεσα σου.

Το βιβλιο παρ’ ολα αυτα με αφησε παγερα αδιαφορη.Απο την πρωτη σελιδα μεχρι την τελευταια ειχα το ιδιο υφος στο προσωπο μου.Δεν ειναι οτι ηταν βαρετο ή μαλλον μια δοση βαρεμαρας την ειχε,απλα δεν ηταν τοσο δυνατο ωστε να σε κανει να θες να ακολουθησεις τον ηρωα του βιβλιου στα σκοτεινα σοκακια του μυαλου του.Αν και ο συγγραφεας προσπαθησε πολυ να σου πει οτι ο κυριος χαρακτηρας ηταν ενας “κακος” ανθρωπος,εμενα μου φανηκε αρκετα συμπαθης οπως ενα σκιουρο ή ενα κουναβι.Τον εβλεπα σαν ενα παιδι που δεν γνωριζε πως να φερθει σε ενα οικογενειακο γευμα οπου ολοι οι καλεσμενοι ηταν γυρω στα 60.

Η γραφη ηταν πολυ καλη αν και περιεργη στα σημεια.Εκει που εμπαινε σε περιπλοκες και ομορφες περιγραφες πχ μυρωδιων ξαφνικα εγραφε κατι πολυ..πεζο.Επισης δεν ειναι διαλογους,κατι που εχω αποφασισει πως δεν μου αρεσε στην λογοτεχνια.Θελω διαλογους,θελω να φευγω απο τον εσωτερικο κοσμο των χαρακτηρων και να διαβαζω πως λειτουργουν μαζι με αλλους χαρακτηρες.

Ο Ζαν-Μπατιστ δεν σταματαει πουθενα για να αποκτησει αυτο που θελει-οχι,αυτο που εχει αναγκη-διοτι δεν τον απασχολουν συναισθηματα που σε εμας εχουν τοση σημασια.Η αγαπη,ο ερωτας ή ακομα και ο θυμος δεν εχουν καμμια θεση μεσα τους διοτι πολυ απλα δεν εχουν μυρωδια.Αυτο που σου περιγραφει πολυ ομορφα ο συγγραφεας ειναι πως ο Ζαν-Μπατιστ αντιλαμβανεται τον κοσμο μεσω της μυρωδιας.Και το κανει καλα,αλλα πολυ βαρετα.Δεν εχει εκεινο το..νευρο να το κανει ενα fucked-up βιβλιο και μεσα κολλημενο καπου αναμεσα στο normal και στο ιδιαιτερο,χωρις να ειναι τιποτα απο τα δυο.Παρολα αυτα,σου δινει και χρησιμες πληροφοριες για το πως παρασκευαζονται τα αρωματα,κατι που βρηκα πολυ ενδιαφερον!

Readathon:

Ένα βιβλίο που διαδραματίζεται πριν το 1800/Ένα βιβλίο που εκδόθηκε τη χρονιά που γεννηθήκατε

*Ναι το γνωριζω δεν ειναι Κυριακη,αλλα ετσι οπως ειναι το προγραμμα μου πλεον δεν ξερω ποτε θα μπορω και ποτε οχι

Εσας σας αρεσε?