Περί Έρωτος,Θανάτου και λοιπών Δαιμονίων.

-Καλά, Σωκράτη, δεν γνωρίζεις, είπε γελάσασα η σοφή Διοτίμα, ότι ο Έρως είναι παιδί του Πόρου και της Πενίας!

Αυτο ειπε η Διοτίμα στον Σωκράτη οταν εκείνος έτρεξε κοντα της σα μαθητουδι. Και εκεινη σα σωστη δασκαλα του μίλησε για τον μυθο της Πενίας και του Πόρου που πάνω σε ενα μεθύσι γέννησαν τον Έρωτα.

“Την ώρα λοιπόν που γεννήθηκε η Αφροδίτη είχανε τραπέζι οι Θεοί και οι άλλοι και ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος. Όταν πια αποδείπνησαν, καθώς δα ἠτανε συμπόσιο, ήλθε για να επαιτήσει η Πενία και έστεκε στις θύρες. Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ, γιατί κρασί δεν ύπαρχε (sic) ακόμα, μπήκε στον κήπο του Διός βαρύς-βαρύς και αποκοιμήθηκε. Η Πενία λοιπόν έχοντας στο νού της, εξαιτίας που ήταν άπορη, να κάμει παιδί με τον Πόρο, ξαπλώνεται κοντά του και συνέλαβε τον Έρωτα. Για τούτο δα έγινε και της Αφροδίτης συνοδός και δούλος, γιατί γεννήθηκε στα γενέθλια εκείνης και ακόμα γιατί από φυσικού του είναι εραστής της ομορφιάς και η Αφροδίτη είναι δα όμορφη. Επειδή λοιπόν είναι του Πόρου και της Πενίας γιος ο Έρως βρίσκεται σ΄αυτήν εδώ την κατάσταση. Και πρώτα – πρώτα είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και τρυφερός, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά σκληρός και ακατάστατος και ανυπόδητος και άστεγος, πλαγιάζει πάντα χάμω και χωρίς στρώμα, κοιμάται στο ύπαιθρο, στις θύρες και στους δρόμους, έχοντας της μητέρας του τη φύση, πάντα με τη φτώχεια σύντροφος. Και κατά τον πατέρα του πάλιν είναι επίβουλος στους όμορφους και στους καλούς, όντας ανδρείος και φιλοκίνδυνος και σφριγηλός, δεινός κυνηγός, πάντα πλέκοντας κάποια σχέδια κι επιθυμητής της φρόνησης και είναι άξιος και να εύρει φιλοσοφώντας σ΄όλη του τη ζωή, δυνατός γοητευτής και φαρμακευτής και σοφιστής..”
Ο Λιαντίνης λέει πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φευγεις τοτε που η φυγή σου προκαλει εσενα σφαγιασμα μεγαλύτερο απο εκείνον που νιώθει αυτος που αφηνεις πισω.

Εγω, η ταπεινη Τζο, δεν εχω ιδέα τι ειναι ο ερωτας. Εχουν περασει σχεδόν  δωδεκα χρονια απο τοτε που μπηκε στην ζωη μου ο γιος της Πενίας και του Πόρου, και μπορώ επιτελους να φωνάξω με όλη την δύναμη που μου επιτρεπουν τα ασθματικα πνευμονια μου πως δεν μπορω να ορισω ερμηνευτικά τουτοτο συναίσθημα. Δεν ειναι ομως αποριας αξιο,δεν ειχα ποτε (και αφηνω όξω την Αγαπη που ειναι αλλο πραγμα) εναν δασκαλο σαν την Διοτίμα να μου μαθει.

Ειναι πια αργά. Ετσι και αλλιως ο Έρως ειναι περισσότερο ενδιαφέρον όταν τον βιωνεις, παρα οταν προσπαθεις να τον ερμηνευσεις. Αυτο ερχεται αργότερα, με το κάψιμο της γούνας, που λένε!  Αυτο που θελω να πω, και αλοιμονο αμα ξερω πως, ειναι πως αποδεχομαι στα τριαντα μου πια πως ειμαι ανιδεη.

Μην το γελας, είναι σοβαρο. Νιωθω χαμένη και μη-οριοθετημένη. Με λιγα λογια δε ξερω ποια ειμαι. Το καλο είναι ποτέ δεν ηξερα και η παραδοχή ενος προβλήματος ειναι η μιση λύση. Για αυτο διαβαζω πλέον Φιλοσοφία αλλα και Ψυχολογία. Προσπαθώ να με γνωρίσω και να βρω την θεση μου στον κοσμο. Δεν με νοιαζει μονο το πως είναι έτσι αλλα και το γιατί.

Είμαι καλος άνθρωπος, δεν θελω το κακο κανενος. Δεν μου αρεσουν τα φασολακια. Λατρεύω την underground αγγλικη μουσική της δεκαετιας του ’80 και μισώ τα φίδια, τις πλαστικές σακουλες του σουπερ-μάρκετ και την λεξη cringe. Αυτα όμως τα ξέρουν και οσοι με γνωρίζουν, εμενα με ενδιαφερει μια πιο βαθεια βουτιά στα εσωτερικά της ψυχης μου. Μια σκέψη που με σακατευει ειναι οτι θα πεθάνω χωρις να εχω ζήσει τιποτα. Αυτο φυσικα με κάνει και φοβάμαι τον θάνατο. Βασικά ειμαι τρομοκρατημενη. Και εδω έρχεται το βιβλιο που διαβαζω τωρα ‘Ο κήπος του Επικουρου’ το Irvin D. Yalom. Σε αυτο το non-fiction βιβλιο ο γνωστος Ψυχοθεραπευτής και Ψυχαναλυτής μιλάει για τον φοβο του Θανατου που κατοικεί μεσα σε πολλούς ασθενεις του και πως προσπαθησε να τους βοηθήσει να το ξεπεράσουν. Μέσα απο τις σελιδες του νιωθω πως και εγω λαμβανω μια καποια βοηθεια και αυτο μου δινει δυναμη.

Εκτος ομως απο την Ψυχολογία, βοηθαει πολυ και η Φιλοσοφια. Ο Επίκουρος ελεγε πως η Φιλοσοφία πρέπει να επικεντρώνεται στην θεραπεια της ψυχης, και κατα κυριο λογο στο να βοηθησει τον άνθρωπο να διώξει απο μεσα του την κυρια πηγή την δυστυχίας του: τον φοβο του θανατου. Ο Επικουρος εχει μπει στην λιστα με Φιλοσοφους που θελω να διαβασω. Αλλα οι πιο πολλοι Φιλόσοφοι συμφωνούν πως πρεπει να παραδοθείς στον θάνατο όντας ηδη νεκρος. Δηλαδη να εχεις ζήσει την ζωη σου καλα, για εχεις και εναν καλο θάνατο.

Ο Ερωτας και ο Θανατος ειναι δυο πολυ έντονες παρουσίες στον χωρο μας. Ο Ερωτας ειναι η αιτια που δεν κοιμομαστε μονοι μας και ο Θανατος ο λογος που..ζουμε. Δηλαδη μονο αυτοι που δεν φοβουνται τον θανατο ζουν πραγματικά μια γεματη ζωη, νιωθουν ελευθεροι να απολαυσουν αυτα που πραγματικά θελουν γιατι εχουν αντιληφθεί μεχρι το μεδούλι τους- οτι δεν εχει άλλο.

«Προορισμός της ζωής δεν είναι η μεγάλη της διάρκεια, αλλά το να ζούμε καλά.»

Ελπιζω λοιπον όμορφα μου blogερακια να μην σας ενοχλούν αυτα μου τα posts αλλα εδω νιωθω ανετα να ομιλώ για αυτα που σκέφτομαι συνεχως και για τους προορισμούς των αναζητήσεων μου.