Wrap-Up Μαίου.

Πέρασε και ο Μάιος. Το πως δεν το πήρα χαμπάρι..Όταν μεγαλώνεις οι μέρες περνούν η μια μετά την άλλη χώρις να αλλάζουν μορφή. Μια καθημερινότητα που αν κάτσεις να το σκεφτείς κρύβει μέσα της μια θλίψη. Ήρθε λοιπόν η ώρα να μαζέψω τα βιβλία που διάβασα τον μήνα που τελείωνει αύριο.

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα τον Μάιο ήταν ένα αστυνομικό με τον τίτλο “Περίπτωση Δικαιωσύνης” απο την πολύ γνωστή P.D James. Μπορείς να διαβάσεις την κριτική μου εδώ αλλα και εδώ. Δυστυχώς ο μήνας μου δεν ξεκίνησε με κάτι πολύ καλό μιας και το βρήκα αρκετά βαρετό. Στην συνέχεια έπιασα το “Το μαγαζάκι των Αυτοκτονιών” απο τον Jean Teule. Το βιβλίο αυτό το αγόρασα απο ένα μαγαζί στην Πατρών-Κορίνθου για ελάχιστα χρήματα. Ήταν ένα ΟΚ ανάγνωσμα, σε σημεία αρκετά γλυκό αλλά δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα. Την κριτική μου την διαβάζεις εδώ.

Στην σύνεχεια τελείωσα ένα graphic novel που είχα ξεκινήσει απο τον Απρίλιο με τον τίτλο “Blankets” απο τον Craig Thomspon. Μου άρεσε αρκετά αν και με απογοήτευσε ολίγον το τέλος του, μάλλον γιατί περίμενα κάτι να γίνει αλλά αυτό ήταν ένα καθαρά coming of age graphic novel. Το προτείνω για τα ύπεροχα σχέδια και για την γλυκόπικρη ιστορία του. Και μέτα διάβασα ένα βιβλίο που περίμενα πως και πως να το πιάσω στα χέρια μου και στο τέλος απογοητεύτικα. Οι “Μέρες εγκατάλειψης” της Elena Ferrante δεν είχαν αυτό το κατιτίς που περίμενα. Κριτική εδώ.

Απο graphic novels διάβασα και το “Bitch Planet” απο τους Kelly Sue DeConnick, Valentine De Landro, Taki Soma και Robert Wilson. Ένα εξαιρετικό δείγμα κομικ, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Κριτική εδω. Συνεχίζω με τις “Λευκές Νύχτες” της Ann Cleeves, ένα ήρεμο αστυνομικό που το απήλαυσα αλλά δεν αγάπησα (κριτική) και ένα θεατρικό έργο του Σαίξπιρ με τίτλο “Όνειρο θερινής νυχτός“.

Το μοναδικό non-fiction βιβλίο που διάβασα είναι το εξαιρετικό “Τσερνόμπιλ: Ενά χρονικό του Μέλλοντος” απο την Νομπελίστα Svetlana Alexievich. Απίστευτο βιβλίο. Διαβάστε τις σκέψεις μου εδω.Η νουβέλα του μήνα είχε τον τίτλο “Σκακιστική νουβέλα” ένα όμορφο μικρό βιβλίο απο τον Stefan Zweig.  Και για τέλος διαβάσα τον υπέροχο Αλμπέρ Καμύ στον “Ευτυχισμένο Θάνατο“.

Εσείς τι διαβάσατε?