Review: Σαλεμς Λοτ από τον Stephen King.

Το Σάλεμς Λοτ είναι μια μικρή πόλη με άσπρα παραδοσιακά σπίτια, δρόμους που πλαισιώνονται από δεντροστοιχίες και εκκλησίες με επιβλητικά καμπαναριά. Εκείνο το καλοκαίρι στο Σάλεμς Λοτ ήταν ένα καλοκαίρι επιστροφής· ο Μπεν Μέαρς επέστρεψε στην πόλη με την ελπίδα να εξορκίσει τους δικούς του δαίμονες· βρέθηκε, όμως, αντιμέτωπος με έναν καινούριο, απερίγραπτο τρόμο. Ένας ξένος είχε έρθει επίσης στο Λοτ, ένας ξένος με ένα μυστικό παλιό όσο ο Διάβολος, ένα μυστικό που θα προξενούσε ανεπανόρθωτο κακό σ’ όσους έρχονταν σε επαφή μ’ αυτόν και στη συνέχεια στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όλα θα άλλαζαν για πάντα – η Σούζαν, που η αγάπη της για τον Μπεν δε θα μπορούσε να την προστατέψει· ο πάτερ Κάλαχαν, ο διαβολικός ιερέας που έθεσε τη διεφθαρμένη πίστη του σε μια τελευταία δοκιμασία· και ο Μαρκ, ένα μικρό αγόρι που βλέπει τον κόσμο της φαντασίας του να γίνεται πραγματικότητα και που, τελικά, αποδεικνύεται ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να κατανικήσει τον αδυσώπητο εφιάλτη του Σάλεμς Λοτ.

Το βιβλίο αυτό ξεκίνησα να το διαβάζω αρκετούς μήνες πριν και μόλις σήμερα κατάφερα να το τελειώσω.Μέχρι την μέση η ιστορία κύλησε πολύ ωραία, αρκετά τρομαχτική και υποσχόταν κάτι το συναρπαστικό για αργότερα. Δυστυχώς δεν κατάφερε να παραδώσει αυτό που εγώ θα ήθελα για να το θεωρήσω ένα καλό βιβλίο τρόμου.
Ας το πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο κεφάλαιο ξεκινάει από το παρόν με δύο ήρωες τον Μαρκ,ενα παιδί που είναι στοιχειωμένο απο τα γεγονότα που θα δούμε να ξεδιπλώνονται αργότερα, και τον κηδεμόνα του και γνωστό συγγραφέα Μπεν. Από την αρχή ο Κινγκ στρώνει το συναίσθημα που θέλει να διαποτίζει τις σελίδες κατά την διάρκεια του διαβάσματος του αναγνώστη το οποίο κατατάσσεται στο είδος του τρόμου. Ναι, ο Κινγκ θέλει να σε κάνει να φοβηθείς και στο πρώτο μέρος του βιβλίου το καταφέρνει! Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Κινγκ είναι ο μάστερ του τρόμου, ενας συγγραφέας που χαϊδεύει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη.

Στην συνέχεια της ανάγνωσης ο Κινγκ σε πηγαίνει πίσω από εκει που ξεκίνησαν όλα και κάπου εκει το χάνει. Η μετάφραση δεν μου άρεσε καθόλου, ξεκινάω από το βασικό για εμένα χαρακτηριστικό, γιατί φοβάμαι πως έχασε το συναίσθημα που ήθελε να μεταφέρει ο συγγραφέας καταλήγοντας να έχει μια… ξύλινη υφή. Δεν φταίει φυσικά μόνο ο μεταφραστής, ο Κινγκ δεν κατάφερε σύμφωνα με τα γούστα μου να αναπτύξει τους χαρακτήρες τόσο όσο θα ήθελα κάνοντας την ιστορία να μοιάζει κάπως κουτσουρεμένη και βιαστική. Όπως συνήθως υπήρξε αρκετη απο την γνωστη του πολυλογία όπως και το γνωστό του μοτίβο -υπέροχη αρχή,βαρετή μέση,ικανοποιητικό τέλος-.

Αν και δεν είναι από τα χειρότερα του βιβλία, εμένα δεν με κέρδισε. Ίσως αν το είχα διαβάσει στα αγγλικά να το είχα εκλάβει διαφορετικά! 

Πάμε λίγο στα καλά τώρα. Αυτό που αγαπώ στον Κινγκ είναι το ποσό εύκολα σε κάνει να φαντάζεται τα μέρη τα οποία περιγράφει στα βιβλία του και πόσο κοντά αισθάνεσαι τους χαρακτήρες του. Μερικές φορές οταν διαβαζω Κινγκ νομίζω πως βλέπω σειρά των 90ς, μια οικεία εικόνα στην κατάλληλη ανάλυση!

Αυτά απο εμένα. Εσείς το έχετε διαβάσει? 
Θα εμφανιστεί η κριτική και στο spoileralert.spoileralert.gr