Τα βιβλία που με απογοήτευσαν,2016 edition.

• Disclaimer: Οι απόψεις που θα σας παραθέσω σε αυτό το ποστ είναι καθαρά δικές μου και δεν έχουν σκοπό να προσβάλουν κάποιον αναγνώστη ή τον ίδιο τον συγγράφεα. Οι απόψεις μου δεν αλλάζουν!

Καλήσπερα σας,

Έχει πλέον φτάσει το τέλος του 2016 και όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος ήρθε η ώρα να φτιάξουμε αμέτρητες λίστες με τα καλύτερα/χείροτερα βιβλία που έχουμε διαβάσει. Φέτος δεν ήταν τόσο καλή αναγνωστική χρονιά, τα βιβλία που διάβασα και πραγματικά με συγκλόνησαν ήταν πραγματικά ελάχιστα. Ευτύχως ελάχιστα ήταν και τα βιβλία που με απογοήτευσαν.

Ας ξεκινήσουμε..

1. Τρόποι να γυρίζεις σπίτι/Alejandro Zambra

1.5 Αστεράκια

Το βιβλιο αυτο το αγορασα βασιζομενη αποκλειστικα και μονο στην μοναδικη κριτικη που διαβασα για αυτο γραμμενη απο μια γνωστη μου. Μιας και σπανια δινει υψηλες βαθμολογιες σκεφτηκα πως τα δικα της 5 αστερια σημαιναν πως το εργο αυτο ηταν εξαιρετικο. Εκανα λαθος. Ηταν ενα απο τα πιο βαρετα βιβλια που διαβασα φετος, ενα απιστευτα υπερεκτιμημενο λογοτεχνικο εργο που για εμενα δεν αξιζει πανω απο 1.5 αστερι. Δεν ξερω πως να περιγραψω το θεμα του βιβλιου, μιας και δεν εχει πλοκη αλλα μαλλον θα το αποκαλουσα μια βιογραφικη μαζωξη καποιων ημερολογιακων καταχωρισεων.

Το βιβλίο ξεκινά με ένα σεισμό, ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός ανώνυμου εννιάχρονου αγοριού που ζει σε ένα μεσοαστικό συγκρότημα κατοικιών στο Maipu, της Χιλής. Στο δεύτερο μέρος, πρωταγωνιστής είναι ο συγγραφέας του πρώτου μέρους του μυθιστορήματος. Ο πατέρας του είναι ένας λιγομίλητος άνθρωπος, ο οποίος ενώ ισχυρίζεται ότι δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, σιωπηλά συντάσσεται με το καθεστώς Πινοσέτ.

Υποτιθεται πως το βιβλιο μιλαει για την παιδικη ηλικια του συγγραφεα, αλλα και του χαρακτηρα του μυθιστορηματος που γραφει ο συγγραφεας, στην εποχη της δικτατοριας του Πενοσετ. Η αθωοτητα του παιδιου μπλεκει με την ενοχη συνειδηση του μεγαλου για να βαξει το κειμενο με μελαγχολικα χρωματα. Βαρεθηκα, οσο δεν παει, και οι λογοι μου ειναι απλοι.

Πρωτα απο ολα ο κεντρικος ηρωας αλλα και ο συγγραφεας ειναι πολλοι βαρετοι,χωρις νευρο, χωρις ενδιαφερον. Ακομα και τα γεγονοτα που περιγραφει ο συγγραφεας δεν εχουν καθολου ενδιαφερον, και αναριωτιεμαι ποσο βαρετη πρεπει να ειναι η ζωη του.

Δεν ξερω τι αλλο να πω για αυτο το βιβλιο. Δεν βρισκω ποτε λογια για να περιγραψω το γιατι δεν μου αρεσει ενα βιβλιο, απλα θελω να το διωξω μακρυα και να μην το ξανα ματαδω!

Αυτα τα ολιγα! Αμα θετε να το διαβασετε να το κανετε, μην ακουτε εμενα την τρελη.

2. Το χέρι που κινεί τα νήματα/ Τζίλιαν Φλυν

2.5 Αστεράκια

Αυτο ειναι το πρωτο βιβλιο που ολοκληρώνω μεσα στον Φεβρουάριο και μπορώ να πω με σιγουριά οτι απετυχε να μου δώσει αυτο που αποζητουσα απο αυτο: μια καλη τρομαρα ή έστω ενα καλο τσουτσουριασμα. Κατι που με απογοήτευσε παρα πολυ μιας και η συγγραφέας εχει γραψει ενα απο τα αγαπημενα μου ψυχολογικά θρίλερ τα ‘Αιχμηρά αντικείμενα’.

Η ηρωίδα μας προφέρει χειρονακτικη ευχαρίστηση σε αντρες επι πληρωμή,μάλιστα έχει προσφερει αυτη την υπηρεσια καπου στις 25.000 φορες (αν δεν κανω λαθος) καταστρέφοντας τον καρπο της την οδηγησε σε μια αλλαγη καριέρας. Τωρα πλεον ενα μέντιουμ με τα ολα του που θελει να εισχωρήσει και στην βιομηχανία της εκκαθαρισης ‘πνευματικά” σπιτιων. Και κάπου εκεί αρχιζει το τζερτζελο.

Την ηρωιδα μας την συμπάθησα αν και δεν εχει τιποτα το ιδιαίτερα άρρωστο οπως ολες οι αλλες ηρωιδες της Flynn. Εχει ομως τα ρημαγμένα παιδικά χρονια,το μαυρο παρων και το καταλληλο περιβάλλον για μια ιστορία τετοιου είδους. Πάραυτα η ιστορια ειναι πολυ σύντομη και δεν καταφέρνει να ανοιχτει τοσο οσο χρειάζεται. Τα 2/3 ηταν απολαυστικα αλλα το τέλος απογοητευτικό. Μοιάζει απίθανο και βεβιασμενο. Πριν εκδοθεί ηταν μέρος μιας συλλογής και εκει έπρεπε να μείνει. Μια ξεκάθαρη αρπαχτή διοτι θαρρω πως ειναι πολυ μικρη η ιστορία για να θεωρηθεί νουβέλα.

Αν θελει καποιος να την διαβασει εας το κάνει αλλα μην περιμενει πως θα ειναι στο ιδιο επιπεδο με τα αλλα της εργα.

3. Τι άφησε πίσω της/ T.R Richmond

2 Αστεράκια

Απο τις βαθμολογιες που του εβαλαν στο Goodreads φαινεται πως οι αναγνωστες που επελεξαν αυτο το βιβλιο χωριζονται σε δυο στρατοπεδα: αυτους που του εβαλαν 4/5 αστερακια και αυτους που του χαρισαν μονο ενα. Εγω ανηκω καπου ενδιαμεσα (;) και θα του βαλω δυο. Δεν μου αρεσε, αλλα δεν με εκνευρισε κιολας.

Λοιπον, η Αλις μια 25χρονη δημοσιογραφος βρισκεται νεκρη στο ποταμι του Σαουθαμπτον μετα απο ενα βραδυ bar-hoping και αγριας καταναλωσης αλκοολ. Εχει ηδη πεθανει οταν ξεκιναει η ιστορια μας, αν το πρωτο πραγμα που διαβαζεις ειναι μια εκθεση της που κερδισε καποιο βραβειο, ετσι για να παρεις μια γευση απο την πρωταγωνιστρια μας. Το νημα του μυστηριου του θανατου της θα αποφασισει να ξεδιπλωσει ενας παλιος της Καθηγητης που της εχει μια καποια αδυναμια. Καποιοι θα ελεγαν και οτι ειναι εμμονικος μαζι της. Οι χαρακτηρες ηταν μονοδιαστατοι και βαρετοι. Αν και ο μονος που ξεχωριζε καπως ηταν ο Καθηγητης Κουκ, δεν γλυτωσε και αυτος απο την πενα του συγγραφεα. Τα κομματια του ηταν τα μονα που πραγματικα μου αρεσε να διαβαζω, αν και συχνα βαριομουν. Η Αλις δε, μια γυναικα που υποτιθεται πως ειναι εξυπνη,ενδιαφερουσα και πολυ ω μα πολυ ιδιαιτερη ηταν μια βαρεμαρα και μιση. Εμοιαζε με ολες τις αλλες κοπελες που κυκλοφορουν εκει εξω. Την σχεδιασε ο/η (πραγματικα δεν μπορω να βρω το φυλο του συγγραφεα) συγγραφεας τελειως meh. Αν και ειμαι σιγουρη πως δεν ηταν αυτο που ηθελε.

Α, θα πρεπει να σας ενημερωσω πως ολο το βιβλιο αποτελειται απο blog posts,facebook posts,tweets,emails και μηνυματα. Μονο.

Και δυστυχως ενω ηταν το στοιχειο που με επεισε να το αγορασω, ηταν και ενας απο τους κυριους λογους που δεν μου αρεσε. Ενιωθες οτι επρεπε συνεχως να κοβεις τον ειρμο της ιστοριας για να πας στο tweet που ακολουθουσε ή σε καποιο email και αυτο εσπαγε την ιστορια στο μυαλο μου.Αλλο επισης πολυ κακο στοιχειο του ηταν η συνεχης χρηση στοιχειων της εποχης μας (οπως συγκροτηματα,εκπομπες κτλ) που εκανε το βιβλιο πολυ dated και που σιγουρα με εκανε να νιωθω πως ο συγγραφεας προσπαθει παρα πολυ να γινει συμπαθης. Το μυστηριο παλι ηταν πολυ,πολυ ευκολο και χιλιοειπωμενο. Τα εχουμε πει, και με περισσοτερη επυτυχια. Ουφ.

Δεν ξερω, διαβασε το και πες μου την αποψη σου, ισως και να σου αρεσει. Εμενα παλι,μπα.

4. Επειδή είναι η καρδιά μου/ Άυγουστος Κορτώ

2 Αστεράκια

Δεν μου αρεσε το τελυταιο βιβλιο του Αυγουστου Κορτω.Οτι με εκανε να αγαπησω το ‘Το βιβλιο της κατερινας’ ηταν αυτο που με εκανε να δω αρνητικά αυτο το μυθιστόρημα.Η μανια του συγγραφεα να χωρίζει τα κειμενα κάθε λιγο και λιγακι (ακομα και μετα απο τις τέσσερις προτασεις) και να κοτσαρει απο πανω και τον τιτλο πολυ με αποδιοργανωνε.Ηθελα η δολια να μπω λιγάκι στα ορμητικα νερα,να κολυμπήσω μέσα στις λέξεις και τις νοητικές εικονες αλλα οχι τσουπ ενας βράχος τρεις τόνοι να μου φραξει τον δρομο.Θα προτιμούσα η ιστορία να έρεε πιο ομαλα χωρις διακοπες,διοτι ετσι θα μπορούσα να την ακολουθησω πιο ευκολα.

Η αδυναμια του Κ.Κορτώ στην υπερ-δραματοποίηση καποιων σκηνων ηταν ακομα ενας λόγος που δεν το συμπάθησα.Ενα βιβλιο με κύριους χαρακτηρες τους γονεις ενος νεκρου παιδιού σιγουρα δεν θα ειναι αναλαφρο αλλα πρέπει ο συγγραφεας να βρει την ισορροπία αναμεσα στο υπερβολικό δραμα και την ηρεμια.Εκει που ο ηρωας ειχε ξεκινήσει να κανει κατι και λες ‘Ωπα,εδω ειμαστε.’ ξαφνικα βλεπει μια τυρόπιτα και ξεκινάει εκ νεου ο τραγικός μονολογος.Δεν λεω,ενταξει ας δουμε και αυτο,αλλα ο συγγραφεας με τούτη την συνεχη εισαγωγη του δραματικού στοιχείου εκοβε την σκηνή.Δεν υπηρχε δράση,με αλλα λογια βαρέθηκα και για ενα βιβλιο που ειχε τετοιο creepy feeling αυτο δεν ήταν καθόλου καλο.

Οι χαρακτήρες ήταν ΟΚ,εκαναν αυτο τους ειχε δοθεί.Δεν τους αγάπησα κιολας,απλα τους συμπαθησα.Μου αρεσε πολυ να διαβαζω για τα παιδικα τους χρονια εστω και αυτο το λιγο που υπηρχε στο βιβλίο.

Τωρα η ιδέα πισω απο το βιβλιο ηταν παρα πολυ καλη.Ηταν creepy,ειχε πολυ συναίσθημα και θα μπορούσε να εξελιχθεί πολυ καλυτερα εαν ο συγγραφεας έβαζε την αναγκη του να υπερβάλλει στην ακρη. Υπηρχαν προτάσεις διαματαντακια κρυμμένα που αμα ηταν γυαλιστει καλυτερα θα ελαμπαν! Επισης τα βρισίδια ηταν υπερβολικά και το λεω εγω που βριζω σα συφιλιασμενος ναυτικος.

Δεν νομίζω οτι θα διαβασω συντομα κάποιο αλλο δικό του, δεν ειναι εντελει του γουστου μου.

5. Dead Man’s Folly/ Agatha Christie

2 Αστεράκια

Ο λογος που αγαπω να διαβαζω Agatha Christie βρισκεται κρυμμενος στις κιτρινισμενες σελιδες της απαρχαιωμένης εκδοσης που εχω αγορασει σε καποιο παρακμιακο μαγαζακι. Ταξιδευει μαζι με την λατρεμενη μυρωδια παλαιοκαιρισμενου χαρτιου μεχρι τα ρουθουνια μου και εκει σκαει γεμιζοντας το κορμι μου με την αναμνηση της Αγγλιας οπως την γνωρισα απο κοντα αλλα και της Αγγλιας του 1920/1930/1940 κτλ που θα ηθελα να γνωρισω. Ας πουμε πως διαβαζω Agatha Christie για συναισθηματικους λογους και οχι γιατι ειναι πολυ καλη συγγραφεας,οχι οτι δεν εχει δειξει υπεροχα δειγματα γραφης, αλλα στην περιπτωση αυτη συνεχισα την αναγνωση μονο και μονο γιατι ηθελα να δω που θα το παει.

Ας ξεκινησω με το να σας πω δυο λογακια για την υποθεση. Η εκκεντρικη συγγραφεας μυστηριου Miss Oliver καλει εσπευσμενα τον Hercule Poirot στο σπιτι στο οποιο την εχουν καλεσει διοτι αισθανεται οτι κατι δεν παει καλα. Εχοντας αναλαβει να σχεδιασει ενα murder hunt, ενα ειδος κυνηγιου αλλα οχι για θησαυρο μα για ενα δολοφονο, η Miss Oliver νιωθει πως κατι κακο θα συμβει και guess what οντως γινεται και βρισκομαστε με ενα πτωμα στα χερια μας. Πρωτα απο ολα πρεπει να πω πως ειναι απο τα πιο μισογυνιστικα γραπτα της Κ.Christie. Με το πιο ελαφρυ ηταν προτασεις τυπου “Η συζηγος ετσι και αλλιως δεν χρειαζεται να ειναι εξυπνη” και το πιο βαρυ ηταν “Δεν ηταν τοσο ομορφη για να εχει σεξουαλικο κινητρο η δολοφονια της”. Με το τελευταιο επεσα απο τον ουρανο, μαλιστα εβαλα και σημειωση για να μην το ξεχασω να σας το αναφερω. Κατα την διαρκεια ολου του βιβλιου το θυμα συνεχως περιγραφοταν με ασχημες λεξεις,κυριως ως προς την εξυπναδα της και δεν μπορουσα καταλαβω γιατι το βιβλιο ειχε τοσο εντονη βαρυτητα ως προς την γυναικεια εξυπναδα. Εφριξα!

Η λυση του μυστηριου ηταν περιπλοκη χωρις λογο.Ηταν φανερο πως πλεον η συγγραφεας ειχε βαρεθει να γραφει για τον Πουαρο,αφου ακομα και ο χαρακτηρας δεν ηταν σε φορμα.

6. Καβαφικοί φόνοι/ Θοδωρής Παπαθεοδώρου

2.5 Αστεράκια

Το βιβλίο αυτό μου το πρότεινε μια πολύ καλή μου φίλη και μάλιστα ευθύς αμέσως μου το έκανε δωρό, σίγουρα ήθελε πολύ να το διαβάσω, για αυτό και το ότι δεν το πολύσυμπάθησα με στεναχωρεί. Αν δεν το είχα δεί σε διάφορες βιβλιοφιλικές ομάδες δεν θα το ήξερα, κυρίως γιατί ανήκει στην νεοελληνική λογοτεχνία, είμαι τελείως αδαής, και στην λεγόμενη Best sellers κατηγορία, ακόμα πιο αδαής. Παρολά αυτά με το πέρας της ανάγνωσης μόλις ολίγων σελιδών πείστηκα πως ο Παπαθεοδώρου είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας, όσο αφορά την γραφή όχι την πλοκή, και με πολύ καλή γνώση της γλώσσας την οποία την είχε γεμίσει με όμορφες και συχνά άγνωστες λέξεις. Σε αυτό το κομμάτι της ανάγνωσης έμεινα ικανοποιημένη. Αυτό που δεν με κέρδισε καθόλου ήταν η πλοκή, η ιστορία.

Ξέρεις πως είναι. Αρχίζεις να διαβάζεις ένα βιβλίο που δεν σε κερδίζει και οι σελίδες απλά δεν γυρνούν με τίποτα. Διαβάζεις μια παράγραφο και ξαφνικά κλείνεις το βιβλίο γιατί νιώθεις γεμάτος, σαν να έχεις φάει ενα πιάτο ρεβύθια, και έτσι αναβάλλεις το διάβασμα γιατί δεν είναι τόσο διασκεδαστικό,αργείς να τελειώσεις το βιβλίο. Κάπως έτσι. Νιώθω όμως πως αδικώ πολύ το βιβλίο για αυτό θα σας πω και τι μου άρεσε, διότι μου άρεσαν αρκετά.

Αγάπησα τον καθαγητή Δάρειο. Ήταν απο τους λίγους χαρακτήρες που δεν ακολούθησε τον κλασσικό δρόμο του αστυνομικού, ήταν ένα συν στο βιβλίο ότι ο συγγραφέας σχεδίασε έναν τοσο διαφορετικό χαρακτήρα. Γκέι, μεγάλος σε ηλικία, τρυφερός,σπουδαγμένος. Ο ντεντέκτιβ μια απο τα ίδια, αλκοολικός, με προβλήμα συναισθηματικά, οικονομικά, βλακείας. Τον βαρέθηκα. Για κάποιο λόγο αρκετοί χαρακτήρες στο βιβλίο μου προκαλούσαν άγχος! Φυσικά μου άρεσε η γραφή, οι εικόνες που σου δημιουργούσε στις διάφορες περιοχές του κόσμου που μας ταξίδευε ο συγγραφέας.

Α, και το καλύτερο στοιχείο του βιβλίου,το αστέρι, ο υπέροχος, ο Κ.Π.Καβάφης! Η ιστορία περιστρέφεται γύρω απο τον Αλεξανδρινό ποιητή, την προσωπική του ζωή και την ιστορία του. Τα ποιηματά του είναι διάσπαρτα μέσα στο βιβλίο, μιας και οι φόνοι είναι ντυμένοι με τους Καβαφικούς στίχοις των ποιημάτων του!

Γενικά δεν το προτείνω σε άτομα που έχουν τα ίδια γούστα με έμενα, διότι θα βαρεθούν μιας και το μυστήριο είναι ευκολόλυτο, τον βρίσκεις τον δολοφόνο αμέσως. Αλλά το προτείνω σε αυτούς που θέλουν ένα καλογραμμένο,ευκολοδιάβαστο βιβλίο και αγαπούν τον Καβάφη.

7. Περίπτωση δικαιοδύνης/ Π.Ντ Τζέιμς

2 Αστεράκια

Όταν η διάσημη δικηγόρος Βενέτσια Όλντριτζ αναλαμβάνει να υπερασπίσει τον Γκάρυ Ας, που κατηγορείται για το φόνο της θείας του, όλοι πιστεύουν ότι θα προσθέσει ακόμα μια επιτυχία στο ενεργητικό της. Τέσσερις εβδομάδες όμως αργότερα η Όλντριτζ θα βρεθεί δολοφονημένη και η αστυνομία, έκπληκτη, θα ανακαλύψει ότι οι ύποπτοι για το φόνο της δικηγόρου είναι πολλοί: πελάτες, συνάδελφοι, η οικογένειά της – ακόμα και ο εραστής της. Στο μεταξύ ένας δεύτερος άγριος φόνος περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα…”

Δεν ενθουσιάστηκα. Υπάρχουν δύο στοιχεία που πρέπει υπάρχουν σε ένα κάλο αστυνομικό διήγημα για το ευχαριστηθείς με την ψυχή σου. Το ένα είναι φυσικά η δράση, όπου η πλοκή ξεδιπλώνεται γρήγορα αλλά και απολαυστικά και το δεύτερο είναι η αγωνία, αυτό που σε κάνει να γυρίζεις τις σελίδες μανιωδώς. Αυτά έλλειπαν απο την “Περίπτωση δικαιοσύνης”, κάτι που έκοψε στο μισό την αναγνωστική μου απόλαυση.

Ας μιλήσουμε για την πλοκή, η οποία είναι πολύ βασική και την συναντάμε σε όλα τα βιβλία του είδους. Το μυστήριο ήταν για εμένα άδικα τραβηγμένο. Οι χαρακτήρες ήταν τόσο πολλοί που μπορεί να μπέρδευαν τον αναγνώστη ως πρός την λύση του μυστηρίου, όμως τον έκανε να χάσει και το μέτρημα χωρίς λόγο. Το τέλος δεν με ενθουσίασε επίσης, θα μπορούσε να χτιστεί καλύτερα.

Δεν ήταν όμως όλο το βιβλίο για τα λογοτεχνίκα Τάρταρα. Η συγγραφέας ανέπτυξε πάρα πολύ τους χαρακτήρες της, σε σημείο που μπορούσες άνετα να τους τοποθετήσεις στη φαντασία σου. Μάλιστα εκεί που το θύμα σε ένα αστυνομικό βιβλίο πεθαίνει σχέδον απο την πρώτη σελίδα, σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας μας άφησε να ζήσουμε για 100+ σελίδες μέσα στο μυαλό της. Αν μη τι άλλο η James είναι εξαιρετική χαρακτηρογράφος. Το δευτέρο και τελευταίο στοιχείο που λάτρεψα στο μυθιστόρημα τούτο είναι η παρουσία του Λονδίνου, αλλά και άλλων Αγγλικών περιοχών. Οι περιγραφές τοπίων, αλλά και διάφορων κτηρίων τοου Βικτωριανού Λονδίνου με έστειλε στο παράδεισο.

Για εμένα του ταιριάζει περισσότερο η κατηγορία “Πεζογραφία” με μία έντονη παρουσία μυστήριου. Του λείπουν τα ζωτικά στοιχεία για να ανήκει στο Αστυνομικό. Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα σε 656 σελίδες (η εκδοσή που έχω στα χέρια μου είναι η pocket), αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερο αν εξελισσόταν σε 200-300 σελίδες λιγότερες!

 

Αυτά ήταν τα βιβλία που με απογοήτευσαν φέτος. Εσας ποιά βιβλία δεν σας άρεσαν το 2016;