Review: Για να μην χάνεσαι στη γειτονιά από τον Πάτρικ Μοντιάνο.

Το τηλέφωνο χτυπά επίμονα στο σπίτι του ηλικιωμένου συγγραφέα Ζαν Νταραγκάν. Ένας άγνωστος θέλει να του επιστρέψει τη χαμένη του ατζέντα.

Ο Νταραγκάν θα συναντήσει τον άγνωστο σε κάποιο καφέ και από εκείνη τη στιγμή θα ξεκινήσει μια πορεία προς το παρελθόν. Η μνήμη θα τον γυρίσει στην επαύριο της Κατοχής με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, όπου ο επτάχρονος τότε Ζαν Νταραγκάν, παρατημένος από τη μητέρα του, ζει χάρη στις φροντίδες ενός κύκλου μικροκακοποιών, τζογαδόρων και κοριτσιών των παριζιάνικων καμπαρέ, κυρίως όμως της εικοσιδυάχρονης Αννί Αστράν, κοριτσιού των περιθωριακών νυχτερινών κέντρων, που θα στοιχειώσει τη ζωή του με ένα ατελείωτο παιχνίδι απωθήσεων το οποίο αρχίζει τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και τελειώνει το καλοκαίρι του 2013.

Το βιβλίο αυτό το αντίκρισα για πρώτη φορά σε ένα βίντεο γνωστής ελληνίδας beauty guru όπου μιλούσε με τα καλύτερα λόγια. Με έπεισε. Δυστυχώς το αγόρασα και όπως καταλάβατε δεν μου άρεσε.

Δεν έχω πρόβλημα με τα βιβλία που ξεδιπλώνονται αργά στον αναγνώστη εφόσον έχουν κάτι να σου δώσουν στο τέλος· αυτό το βιβλίο δεν είχε απολύτως τίποτα να μου προσφέρει. Η ιστορία ξεκινάει ωραία, με λίγο μυστήριο ποτισμένο με γαλλικό άρωμα και νοτισμένες αναμνήσεις. Σιγά-σιγά ο κύριος αφηγητής – ένας γέρος με σοβαρό πρόβλημα μνήμης, τι πρόβλημα ακριβώς δεν μας λέει ποτέ ο συγγραφέας- μας πηγαίνει σε ένα ρόλερκόστερ αναμνήσεων και συναισθημάτων όπου όμως προσωπικά δεν με εξίταρε καθόλου. Με παράτησε μετέωρη κάπου ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν.

Άμα με ρωτήσει κάποιος ποιο ήταν το μεγαλύτερο μείον του βιβλίου θα του απαντήσω ότι με ενόχλησε η έλλειψη νοήματος. Τι εννοώ με αυτό, ότι το βιβλίο δεν είχε κάποιο σκοπό. Οι χαρακτήρες ήταν καλογραμμένοι και η ιστορία ήταν καλοδουλεμένη, εάν εξαιρέσεις πως δεν υπήρξε λόγος ύπαρξης της,  αλλά για ποιο λόγο αποφάσισε να μας πει αυτή την ιστορία ο συγγραφέας δεν ξέρω. Από την μέρα που το τελείωσα σκέφτομαι συνέχεια την ιστορία. Ίσως ήθελε να μας μιλήσει για τα χρόνια που περνούν και που κλέβουν τις μνήμες μας, ακόμα και αυτές που θεωρούσαμε τότε σημαντικές. Απλά μας άφησε τόσα ερωτήματα αναπάντητα που δεν μπορώ να κάνω σωστές υποθέσεις.

Δεν έχω πείρα με την γαλλική λογοτεχνία. Απόλαυσα να διαβάζω για το Παρίσι και τις γύρω περιοχές. Συνεχώς φανταζόμουν την ιστορία να ξεδιπλώνεται σε ασπρόμαυρο φιλμ, μια νουάρ ταινία. Το διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό σίγουρα σημαίνει ότι το βιβλίο με κέρδισε μέχρι κάποιο βαθμό. Όχι για την ιστορία αλλά για τις εικόνες που μου δημιούργησε. Δεν ξέρω αν θα το πρότεινα, νομίζω πως υπάρχουν αναγνώστες που θα το εκτιμήσουν – σίγουρα δεν είναι κακό βιβλίο. Θα έλεγα πως μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Θα πρέπει να διαβάσω και άλλο ένα δικό του πριν τον απορρίψω τελείως.