Review: Ο χορός των Νεκρών απο τον Βαγγέλη Γιαννίση.

Ένας άντρας επιστρέφει στο Έρεμπρο, σχεδόν τριάντα χρόνια αφότου έφυγε από τη γενέτειρά του, αποφασισμένος να φέρει εις πέρας μια τελευταία αποστολή. Μερικές ώρες αργότερα το κατακρεουργημένο σώμα ενός άλλου άντρα βρίσκεται στα παγωμένα νερά του ποταμού Σβαρτόν. Σύντομα η αστυνομία ανακαλύπτει όχι μόνο την ταυτότητα του θύματος, αλλά και το φρικιαστικό μυστικό που έκρυβε στο υπόγειο του σπιτιού του: ο συγκεκριμένος άντρας εμπλεκόταν σε ένα κύκλωμα παιδεραστών, ενώ το υπόγειό του είχε μετατραπεί στο κελί ενός αγοριού.
Ενός αγοριού που έχει εξαφανιστεί.
Σχεδόν μισό χρόνο μετά τα γεγονότα που παραλίγο να του κοστίσουν τη ζωή, ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης παλεύει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στην επαγγελματική και την προσωπική του ζωή. Η αποκάλυψη μιας σπείρας παιδεραστών και ενός δολοφόνου αποφασισμένου να σκοτώσει τα μέλη της ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να βρει μπροστά του.
Όταν θα έρθει αντιμέτωπος με τον μυστηριώδη άντρα με την κωδική ονομασία «Σαμαήλ», θα βρει απέναντί του έναν τρομακτικό εχθρό. Και θα ανακαλύψει μυστικά σχετικά με το παρελθόν της οικογένειάς του, μυστικά τα οποία θα ευχόταν να είχαν μείνει φυλακισμένα κάτω από τον πάγο της λήθης.

Ο χορός των νεκρών είναι το τρίτο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση με κεντρικό ήρωα τον ελληνοσουηδό  επιθεωρητή Άντερς Οικονομιδή. Αυτή την φορά ο συγγραφέας αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα πολύ δύσκολο θέμα  -πραγματική μάστιγα- την παιδική σεξουαλική κακοποίηση, χαρίζοντας μας μια ιστορία που θα συγκινήσει τον αναγνώστη σκεπτόμενος την πραγματική επίπτωση αυτής της τόσο στυγερής σε φύση πράξης.

Το βιβλίο μας καλωσορίζει στην υπόθεση γνωρίζοντας μας έναν άγνωστο προς εμάς χαρακτήρα μέχρι τώρα· τον Σαμαήλ. Εγώ προσωπικά τον αγάπησα, με έκανε να γυρίζω πίσω στο βιβλίο για να τον ξανασυναντήσω. Στο χορό των νεκρών ο συγγραφέας έχει φέρει τις σχέσεις των ηρώων του στο προσκήνιο. Δημιουργεί μια ένταση η οποία είναι στο παρασκήνιο και απλά τρέχει παράλληλα με την ιστορία μας.

Φαντάζομαι πως ο συγγραφέας επέλεξε να μας βάλει στο κλίμα του βιβλίου μαλακά χωρίς διάθεση να σοκάρει τον αναγνώστη όπως αρέσκονται να κάνουν πολύ συγγραφείς στις πρώτες σελίδες. Η γραφή του Γιαννίση δεν κουράζει καθόλου, είναι μεστή και κατευθείαν στο θέμα χωρίς πολλές γαρνιτούρες. Όταν θέλει να σου περιγράψει μια σκηνή το κάνει δίνοντας ακριβώς τις λεπτομέρειες που χρειάζονται και τίποτα παραπάνω, κάτι που εγώ το εκτιμώ πάρα πολύ.

Υπάρχουν βιβλία της αστυνομικής λογοτεχνίας που διαβάζοντας τα βρίσκεσαι συνεχώς στην άκρη του καθίσματος σου, άλλα έχουν εναλλαγές· μια χαλαρώνεις και μια βρίσκεται στην τσίτα. Ο χορός των νεκρών όμως καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης δεν αλλάζει την ενέργεια του. Δεν κάνει κοιλιά, κυλάει άνετα και χαλαρά χαρίζοντας σου μια εύκολη ανάγνωση.

Η ελληνική αστυνομική λογοτεχνία έχει να κερδίσει πολλά από τον Γιαννίση ο οποίος αξιοπρεπέστατα πάντρεψε το ζεστό κλίμα της Ελλάδας με την ψυχρή πραγματικότητα της Σουηδίας. Θεωρώ ότι θα μας χαρίσει και άλλα καλά βιβλία, εγώ σίγουρα θα διαβάσω το επόμενο βιβλίο του.

Το προτείνω σε όλους όσους αγαπούν την αστυνομική λογοτεχνία και κυρίως την Σκανδιναβική!