Περί ιντερνετικής συναισθηματικής εμπλοκής.

Είμαι ένας πολεμιστής του πληκτρολογίου. Είμαι μια από αυτούς που βγάζουν το άγχος τους, τα διάφορα ψυχολογικά τους προβλήματα και τον σνομπισμό τους σε διάφορα comment sections στο Facebook. Πραγματικά δεν το είχα αντιληφθεί μέχρι πρόσφατα. Χρειάστηκε ένα άγαρμπο ξύπνημα από τα σχόλια μιας παιδικής μου φίλης που δεν μασάει τα λόγια της, για να δω ότι εμπλέκομαι σε ιντερνετικούς καβγάδες ή ότι ομιλώ άσχημα σε αγνώστους προς εμένα ανθρώπους. Σοκαρίστηκα.
Η πρώτη σκέψη που εμφανίστηκε στο μυαλουδάκι μου ήταν η εξής: Μα εγώ δεν είμαι έτσι, εγώ είμαι ένας καλός και ήρεμος άνθρωπος που δεν κάνω κακό στους συνανθρώπους μου. Και μπορεί όντως να είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος στην καθημερινή μου ζωή αλλά στον Internet όπου φαινομενικά κάνεις δεν σε γνωρίζει άφησα τους εσωτερικούς μου δαίμονες να χειριστούν την διαδικτυακή μου παρουσία. Η ντροπή όταν αντιλήφθηκα πως τα “ρεζιλίκια” μου τα έβλεπαν και δικοί μου άνθρωποι δεν περιγράφεται. Και όταν αυτή η ντροπή εισχώρησε στα ενδότερα του μυαλού μου και γλίστρησε μέσα στην ψυχή μου ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη ντροπή διότι πλέον εγώ δεν συμπαθούσα τον εαυτό μου. Δυσκολεύομαι στις καλύτερες μέρες στην ζωή μου να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, με κάτι τέτοιες πράξεις μου είναι σχεδόν αδύνατο να με συμπαθήσω.
Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το κείμενο εδώ, δεν θέλω με τίποτα να σταματήσετε να με εκτιμάτε, ούτε να αρχίσετε να πιστεύετε πως είμαι ένας “κακός” άνθρωπος. Απλά έχω την ανάγκη να γράψω τις σκέψεις μου και να τις διαβάσουν δύο ζευγάρια ματιά , έτσι για να νιώσω ότι κάποιος ακούει. Αυτό που ξέρω όμως είναι το γιατί το γράφω. Είχα την ανάγκη να ψάξω μέσα μου και να βρω τους λόγους που με ώθησαν σε μια τέτοια αντιπαθητική συμπεριφορά.
Πρώτον βοηθάει πολύ με την αποσυμπίεση. Σκέψου μια χύτρα που άμα δεν απόσυμπιεστεί σωστα θα σκάσει, έτσι και εγώ προσπαθούσα με αυτό τον τρόπο να διώξω τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να σας πω πως δεν με βοήθησε και πολύ αυτή η τακτική. Συνήθως με άφηνε γεμάτη με αρνητικά συναισθήματα, μαζί και η ενοχή που προερχόταν από την κακή μου συμπεριφορά, και ακόμα περισσότερο άγχος. Και δεύτερον μου γαργαλούσε το συναίσθημα της υπέροχης. Θεωρούσα ότι ντε και καλά εγώ ήμουν καλύτερη από κάποιον που είχε μια άλλη άποψη από εμένα. Όλα αυτά ήταν έξωπραγματικά για εμένα και δεν συμβαδίζουν με την ανατροφή μου.

Εντέλει το ίντερνετ βοηθάει να εκφράσει κάποιος την άσχημη πλευρά του χαρακτήρα του (όλοι μας έχουμε μια) ή οπως στην δική μου περίπτωση να βγάλει τα ‘ψυχολογικά’ του στην φόρα και όποιον πάρουν τα βόλια. Είναι η ελευθερίες που χαρίζει το διαδίκτυο, πιστεύεις πως δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις για τα λεγόμενα σου και για πολλούς ειναι αντικείμενο βιας. Αν και εγώ ποτέ δεν είχα σκοπό να επιτεθώ, σίγουρα τα λεγόμενα μου όλο και κάποιον θα πλήγωσαν.

Θα μου πάρει καιρό να μαθω να συγχωρώ τον εαυτό μου. Συγχωρέστε μου αυτό το άσχετο post. 🙂

Καλή εβδομάδα!