Review: Ο κίτρινος φάκελος απο τον Μ.Καραγάτση.

Αγαπώ τον Καραγάτση. Τον θεωρώ έναν από τους ελάχιστους  Έλληνες  λογοτέχνες που τους αξίζει αυτός ο τίτλος, ο άνθρωπος ήξερε να δημιουργεί τέχνη με τον γραπτό λόγο. Η συγγραφή είναι τέχνη, κάτι που ξεχνούν πολλοί, και στην τέχνη δεν πρέπει να εξυμνούμε την μετριότητα και ο Καραγάτσης ακόμα και στα « χαμηλά» του δεν έπαψε  να είναι ένας μικρός λογοτεχνικός θεός. Αρκετά με αυτά, ας προχωρήσουμε με την άποψη μου για τον «Κίτρινο Φάκελο», ένα από τα πιο ώριμα βιβλία του.

Η ανάγνωση των βιβλίων του Καραγάτση θέλει χρόνο. Δεν είναι από τα βιβλία που τα ξεπετάς σε μία μέρα, θέλουν μελέτη και κατανόηση και πάνω από όλα διάθεση. Τον Κίτρινο Φάκελο τον απέκτησα στην αρχή της ενασχόλησης μου με τον συγγραφέα αλλά τον είχα αφήσει για κάποια άλλη στιγμή γιατί δεν είχα φτάσει στην κατάλληλη συναισθηματική ωριμότητα να το διαβάσω. Λίγες μέρες πριν αποφάσισα να το ξεκινήσω και το «ρούφηξα», ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να βγω από το αναγνωστικό μου τέλμα και φαντάσου πως δεν το  λάτρεψα κιόλας. Δεν ένιωσα ποτέ αυτό που συνήθως μου προσφέρουν τα βιβλία του, την αμεσότητα με τους χαρακτήρες.

Στην αρχή του βιβλίου συναντούμε τον ίδιο τον Μ.Καραγάτση ο οποίος πηγαίνει να επισκεφτεί τον τάφο ενός καλού του φίλου του Μάνου Τασάκου, δικηγόρο και συγγραφέα, ο οποίος αρκετά χρόνια πριν είχε αυτοκτονήσει υπό περίεργες συνθήκες. Στον μνήμα του φίλου του συναντάει μια γυναίκα η οποία αργότερα θα του παραδώσει έναν κίτρινο φάκελο με στοιχεία και αρχεία που αφορούν το τελευταίο βιβλίο του Τασάκου το οποίο προστάζει να τελειώσει ο Μ.Καραγάτσης.  Από εκεί και έπειτα βυθιζόμαστε στην ιστορία που διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’30.

Με μια χούφτα χαρακτήρες μόνο ο Καραγάτσης στήνει ένα θεατρικό με θέμα του την ψυχολογία των ηρώων του καθώς αυτοί βιώνουν δύσκολες και ηθικά διφορούμενες καταστάσεις. Οι χαρακτήρες συχνά θύμιζαν κινηματογράφο: η κακιασμένη γεροντοκόρη, η φτωχή αλλά όχι τίμια κοπέλα, ο πλούσιος ιδιότροπος εργένης με τον μπούλη ανεψιό του κτλ. Ο Καραγάτσης τους αναπτύσσει εξαίσια δίνοντας σου αμέσως τα ψυχολογικά κίνητρα που τους σπρώχνουν σε κάθε ενέργεια, δεν είναι μονότονοι αλλά πολύ επίπεδοι και «ζωνταντοί». Ακόμα ένα στοιχείο που εξυμνεί το ταλέντο του συγγραφέα.Υπήρχαν στιγμές στο βιβλίο που ο συγγραφέας ξεχνάει το μυθιστόρημα και βουτάει στο μυαλό του συγγραφέα και μας δείχνει την ιδεολογία που κρύβεται πίσω από την ανάγκη να γράψει κανείς και πως συχνά οι συγγραφείς μπαίνουν στον πειρασμό να γίνουν χειριστικοί και με διάφορα μέσα να κάνουν τους ανθρώπους πιόνια της δικής του ιστορίας. Εκεί η ιστορία βάλτωνε ολίγον και μπορεί το ενδιαφέρον σου να μην εξαφανιζόταν αλλά μειωνόταν αισθητά. Ακόμα κι σε αυτά τα κομμάτια η γραφή του ήταν ονειρική.

Δυστυχώς όμως κάτι έλλειπε από αυτή την ιστορία και το βιβλίο δεν με κέρδισε ολοκληρωτικά. Το ένιωσα λειψό, κάπως ψυχρό. Δεν ξέρω. Σε άλλα έργα του τα συναισθήματα είναι πιο ωμά, πιο δυνατά.

Επειδή δεν νιώθω πως είμαι ικανή να γράψω κριτική για αυτό το βιβλίο που να μεταφέρει τις σκέψεις μου όπως ακριβώς υπάρχουν μέσα μου, θα πρέπει να αρκεστείτε σε αυτό το μικρό κειμενάκι.